Sinds de koop van ons huis met kantoor dit voorjaar heb ik niets meer gepost op social media, terwijl er juist zoveel gebeurde om over te schrijven. Er was inspiratie genoeg, er waren vele bijzondere gebeurtenissen die je maar een paar keer in je leven meemaakt, zowel privé als met ons bedrijf. Wat hield me tegen? Als je naar een nieuwe plek vertrekt, is dat toch fijn om te delen?

Was het dat ik was ondergedoken in het regelen en klussen, de vele, lange dagen, de drukte van het door moeten gaan om dingen op tijd af te krijgen? Want min of meer tegelijk privé – met opgroeiende kinderen – en met je bedrijf verhuizen, én je webshop uitbesteden is wel een ding kan ik zeggen. Zowel mentaal als  fysiek : )

Maar was het wel de drukte dat ik niet schreef, en geen zin had in al die social kanalen?

Of was het de twijfel of we er wel goed aan hebben gedaan? Of we niet stiekem spijt zouden krijgen? Stel je voor dat ik heel enthousiast zou zijn, en me later toch bedenk? Delen is immers ook kwetsbaar. Of was het omdat ik niet de ultieme passende foto kon vinden, die alles in één keer kon laten zien? Of, dat we het huis en de tuin nog niet zo mooi en aansprekend vinden, omdat we nog zoveel willen veranderen? En het nog lang niet op onze visie lijkt?

Of was het het stille genieten met alleen maar onszelf, zodat de buitenwereld nog even kon blijven waar ie was: buiten…

Laat me maar even..

Waarschijnlijk van alles wel een beetje, maar dat dat laatste komt ook wel dichtbij het gevoel wat ik heb. ‘Laat me maar even, er is tijd genoeg’. Ik blijf nog even in mijn eigen bubbel. Verken wat ik wil verkennen, omdat er nog zoveel te ontdekken is. Houd het nog even voor mezelf en voor de mensen die ik spreek, en persoonlijk ken. Ik kon de woorden nog niet vinden die rechtdoen aan wat ik allemaal ervaar. Het is zoveel.

En ja, soms vond ik het lastig dat onze verhuizing (kantoor) meteen online te zien was – wellicht weet jij ook al hoe het er ongeveer uit ziet? –, tenslotte hebben we een bedrijf in branding en contentmarketing, en zijn Jiska en Anne-Jet (­die verantwoordelijk zijn voor onze eigen content) enthousiaste delers! Maar ik voel ook dat het tijd is om mijn verhaal te delen.

Van moeten naar ontspanning

Want nu in de herfst, kom ik langzaamaan wat op adem. Maakt de hectiek van het doorgaan en moeten, plaats voor ontspanning. Fotografeer ik wat me inspireert, en zie ik voor me dat ik dat meer ga delen.

Denk ik. Want uiteindelijk is mijn verlangen dat anderen geïnspireerd raken om ook meer de natuur op te zoeken, omdat het zo goed voor je is – voor je lijf en voor je hoofd. Onthaasting blijft altijd een thema dichtbij mijn hart.

Werken en wonen op één plek geeft me rust. Net als alle dagen in de natuur zijn. Een stukje eigen bos op het erf hebben, is pure rijkdom. Ik mocht er al een eerste fotoshoot voor een klant doen. Deze plek is zo inspirerend, zeker ook voor mijn werk. Ons huis grenst aan een mooi natuurgebied met lange bospaden, met zóveel verschillende bomen en zichtlijnen, ieder pad is anders. Het lijkt al zo gewoon, maar we willen steeds opnieuw beseffen dat het dat niet is.

Tijd om echt te kijken

Al de kleine momenten van verwondering die ik hier ervaar, doen wat met me. Met aandacht kunnen kijken en observeren, omdat ik dat vanuit het huis of de tuin kan doen, is heerlijk. Niet alleen een eekhoorn voorbij zien rennen, maar kunnen zien hoe de één er echt heel anders uit ziet dan de ander. Hoe ze achter elkaar aanrennen, plezier maken. Tenminste, zo lijkt het…. Het gedrag van de kippen bestuderen, dit vreemde geadopteerde setje hennen met haan heeft ons al zoveel lol gegeven deze zomer!

Of samen uren bij een vuurtje zitten, zelfs als het regent. Dat zouden we in onze ‘oude’ tuin in een nieuwbouwwijk nooit hebben gedaan. We zien veel meer sterren dan we gewend zijn. Maar ook: we hebben nu altijd een vieze vloer bij de achterdeur. Wat je op de koop toe neemt, omdat je weet dat je graag buiten bent.

De bonus kwam deze herfst, de kleuren bomen en struiken in alle tinten geel, oranje, rood en bruin, was een echte verrassing, wát een explosie. Het duurde maar kort en ik wil alles in me opnemen en nooit meer vergeten. Alsof het volgend jaar niet ook wéér herfst wordt. Ik loop voor werktijd het bos in om de frisse lucht op te snuiven, dat ik de hele dag wel wil vasthouden. Maak een paar foto’s om het licht te vangen, want je denkt dat het alleen vandaag zo prachtig zal zijn… Mijn camera zit bomvol beeld, wie weet komt het er langzaamaan eens uit.

Van meer naar minder, en andersom

Jarenlang hebben we ervan gedroomd om buiten te wonen en meer om het huis bezig te zijn dan erin. Na een bizarre zoektocht in een overspannen markt lukte het afgelopen voorjaar een huis te kopen en konden we deze zomer verhuizen naar een kleiner huis met een heel grote tuin en eigen stuk bos.

We leveren ook in, en zijn benieuwd hoe we dat gaan ervaren op de lange termijn: het ontspullen is tot dusver nog niet helemaal gelukt : ), en het huis is nog verre van duurzaam en behaaglijk als het kouder wordt. We wonen nog een beetje in de sfeer van de oude bewoners, net als de tuin. Maar we hebben de tijd om rustig na te denken over de verbouwing en het verduurzamen van kantoor en huis.

Ook dat is ruimte ervaren. De tijd nemen. Laten komen wat komt, en meebewegen met wat er is. De reis, het onderweg zijn met alle plannen in ons hoofd, dat maakt het echte geluk, niet de eindbestemming. Dát zullen we keer op keer tegen elkaar zeggen als het tegenzit, hebben Henk en ik elkaar beloofd.

Tot die tijd zie ik het steeds concreter voor me: waar de pluktuin vol dahlia’s komt, en waar de moestuin – met verse soep van tomaten uit eigen kas die we tijdens onze merkstrategiedagen kunnen opdienen – de grote vuurplaats aan de rand van het bos voor de late uurtjes, en een grote natuurlijke poel voor meer biodiversiteit. En natuurlijk een hangmat in de boomgaard, terwijl er meer kippen bij ons scharrelen dan nu… Het is dat een voedselbos zo’n lange adem nodig heeft en ik nogal ongeduldig ben, maar wie weet! Is alles te realiseren en haalbaar? ‘Wanneer denk je dat allemaal te gaan doen?’ een veel gehoorde vraag de laatste maanden.

We gaan het zien – ik heb er zin in, en weet; voor alles is een tijd…

Vind je het leuk om eens te komen helpen? We denken erover om af en toe een tuindag te organiseren. Win-win-win; omdat het zo gezond is om buiten met je handen te werken, we graag mensen ontmoeten, ik graag wil leren van anderen, én omdat er altijd werk te doen is. Reageer gerust als je tips hebt voor deze buiten-nieuweling en stuur me een mailtje op margreet@essencio.nl